Acem Şâhı – Safahat

Mehmet Akif Ersoy Şiirleri

Gürz-i girân-ı zulmünü ey kanlı nâsiye;
Eyvân-ı zer-cidâına as ziynetin diye!
Al kanlı bir kefenle donat hayme-gâhını,
Canlarla yak meçâil-i mâtem- penâhını!
Makberlerin hufeyre-i muzlim-dehanları,
Dendân-ı gayz u kahra şebîh üstühanları
Yâd eylesin mezâlimini tâ ebed senin,
Ey cephesi, kitâbesi bin kanlı medfenin!
Ey bir hayâle tuhfe kılan bin hakîkati,
Ey âhenîn eliyle kazıp kabr-i milleti,
Nûr-i hayât ufuklarını herc ü merc eden
Meyyitlerin izâmı gibi târumâr eden!
Ey hâdimi serâçe-i mâtem feşanların!
Rah,r-ı akûr-i zulmüne pâmâl olanların
(*) Bu manzûmeyi Midhat Cema1 ile beraber yazmıştık. Bu birinci parça onun, aşağıda gelecek ikinci parça benimdir.
Gül-gonce-i mezân mıdır tâc-ı devletin
Tutmuşsa da avâlim-i efkân şöhretin,
Zannetme ki hükûmetinin efseriyledir.
Sa´dî´lerin mezâr-ı çemen-ber-seriyledir…
Sa´dî´lerin mezârı, evet, bir avuç türâb…
Tahtınsa bir cihan ki senin âsüman-meâb!
Lâkin o kabre bence fedâ taht ü efserin…
Makber-güzîn olup da sükût eyliyenlerin
Feryâd-ı vâpesînine değmez bu velvelen…
Mudhik gelir nigâh-ı temâ,râma hâilen!
Bin mülkü, milleti yok eden pençe-i felek,
Bir şahsı şüphesiz ebedî kılmamak gerek.
Mâzî ki işte makbereler mâverâsıdır,
Milletlerin haziyre-i zair-cüdâsıdır
Atfeylesen nigâhını ka´r-ı zalâmına;
Milletlere gözün ilişir na´ş nâmına!
Dârâ´ların o nâsiye-i târumârını,
Ecdâdının izâmını, çökmüş mezârını
Pîş-i nigâh-ı ibretine al da bir düşün…
Çoktur bu rütbe dağdağa bir kabza hâk için!
İklîmler alan o muazzam Napolyon´un
Bir hufredir kazandığı şey. İşte bak onun
En son serîri makbere-i mâtemîsidir,
Akreplerin nedîmi, yılanlar enisidir!
Yer kalmamış sarây-ı muallâna bak utan:
Mâtem-sarâylarla dolu sâha-i vatan!
Emr-i cihan-mutâı bu dünyâyı râm eden
Eslâfının -bugün düşünürsek -değil iken
Toprak dolan dehenleri feryâda muktedir,
Hâlâ senin bu velvele-i nahvetin nedir

Riyâset be-dest-i kesânî hatâst
Ki ez destiŞan-i desthâ ber Hudâst
Sa´dî

Bu müdhiş velvelen İrân´ı dâim inletir sanma.
“Muzaffersin!” diyen sesler bütün hâindir, aldanma.
Zafer yâb olduğun kimdir Düşün bir kerre, millet mi
Adâlet isteyen bir kavmi vurmak gâlibiyyet mi
Nasîbin yok mudur bir parça olsun âdemiyyetten
Nasıl aldırmıyorsun yükselen feryâda milletten
Emîn ol bunca mazlûmun yüreklerden kopan âhı,
Tependen indirir elbette bir gün lâ´netu´llâhı!
Sığınmış olduğun şevket-sarây-ı zulmü pek muhkem
Hayâl etmektesin… Lâkin ne bârûlar, ne müstahkem
Penâh-ı bî-amanlar, heybet-i Kahhâr-ı Mutlak´la,
Kökünden devrilip bir anda yeksân oldu toprakla!
O, bir çok memleket vîrân edip yaptırdığın eyvan
Harâb olmaz mı Kabristâna dönmüşken bütün İran
Evet, İrân ı kabristâna döndürdün, helâk ettin;
Kefen yaptın girîbân-ı ümîdi çâk çâk ettin!
“Bütün dünyâ için bir damla kan çoktur” diyorlar, sen,
Şu ma´sûm ümmetin seller akıttın hûn-i pâkinden!
Yüzünden perde-i temkîni artık kaldırıp attın:
Ne mâhiyyet, nasıl fıtrattasın, dünyâya anlattın!
Livâü´1-hamd-i hürriyyet iken İslâm için gâyet,
Nedir pâmâl-i istibdâdın olmak öyle bir râyet
Kazak celbeyleyip tâ Rusya´dân sâdâtı çiğnettin;
Yezîd´in rûhu şâd olsun… Emînim çünkü şâd ettin!
Şehâmet gösterip binlerce Beytullâh´ı bastırdın;
Şecâat arz edib birçok ricâlullâhı astırdın!
Ne Allah´tan hayâ ettin, ne Peygamber´den âr ettin:
Devirdin kâ´be-i ulyâ-yı dîni, hâk-sâr ettin!
Hamâset perverân-ı kavmi tuttun bir bir öldürdün,
Umûmen Şark´ı ağlattın, umûmen Garb´ı güldürdün..
Hayır, hiçbir gülen yok, sızlıyor Garb´ın da vicdânı,
Görüp ecsâd-ı mazlûmîne meşher hâk-i İrân´ı!
O Sâ´dî´ler, o Hâfız´lar, o Firdevsî, o Râzî´ler,
Gazâlî ler, o Kutbüddin, o Sa düddin, o Kâdîler.
Yetiştirmiş; o Örfi´nin, o birçok şems-i irfanın
Ziyâsindan tenevvür eylemiş iklîmi dünyânın,
Bugün makhûr-i nâdânîsidir bir fırka haydûdun!
Nedir pinhân olan esrârı bilmem, bunda Ma´bûd´un.
Hayır, Ma´bûd´a ircâında yoktur bunların ma´nâ:
Yataklık eylemez cânîye -hâşâ- bir zaman Mevlâ.
Şehâmet perverâ, Şâhâ! Zaman, bî-dâdı kaldırmaz;
Hatâ etmektesin şâyed diyorsan “Kimse aldırmaz.”
Bu istibdâda artık bir nihâyet ver ki: İstikbâl
Karanlık derler amma işte pek meydanda: İzmihlâl!